08-05-2013, Redaktor: Jkalmuk

Resort rolnictwa odpowiedział na pismo Prezesa KRIR skierowane do Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi 5 kwietnia br. w sprawie afer mięsnych i zaistniałych w ostatnim czasie przypadków wykrytych nieprawidłości w zakładach przetwórstwa mięsnego.
 
 
Ministerstwo poinformowało, iż ze względu na rozległość zadań  realizowanych przez Inspekcję Weterynaryjną w zakresie ochrony zdrowia zwierząt, jak i bezpieczeństwa produktów pochodzenia zwierzęcego przewidziana została w przepisach regulujących organizację Inspekcji Weterynaryjnej tj. obecnie obowiązującej ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2010, Nr 112, poz. 744 z późn. zm.), jak również poprzedzającej ją ustawie z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 1997 r. Nr 60, poz. 369 z późn. zm.) możliwość wyznaczania lekarzy weterynarii wolnej praktyki oraz osób nie będących lekarzami weterynarii odpowiednio do wykonywania niektórych zadań Inspekcji lub czynności pomocniczych, jeżeli powiatowy lekarz weterynarii z przyczyn finansowych lub organizacyjnych nie jest w stanie ich wykonywać przy pomocy osób zatrudnionych w powiatowym inspektoracie weterynarii.

Katalog czynności, do których mogą być wyznaczeni lekarze weterynarii wolnej praktyki jest bardzo obszerny i obejmuje zadania związane z zapobieganiem i zwalczaniem chorób zakaźnych zwierząt, jak i nadzorem nad działalnością przedsiębiorstw zajmujących się produkcją produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi.

Z informacji przekazanych przez Głównego Lekarza Weterynarii wynika, że w 2012 r., do wykonywania zadań związanych wyłącznie ze sprawowaniem nadzoru nad ubojem zwierząt rzeźnych oraz badaniem przedubojowym zwierząt i poubojowym mięsa, zostało wyznaczonych 3372 lekarzy weterynarii.

Podzielając opinię Głównego Lekarza Weterynarii, który słusznie zauważył, że za zmianą powyższego rozwiązania przemawia szereg argumentów merytorycznych, należy jednak stwierdzić, że koszty utworzenia i utrzymania dodatkowych stanowisk pracy w powiatowych inspektoratach weterynarii wpływają negatywnie na możliwość reorganizacji tego systemu. W ubiegłych latach zbierane były dane przez Głównego Lekarza Weterynarii w celu przeprowadzenia analizy dotyczącej możliwości zastąpienia lekarzy wolnej praktyki wyznaczonych do nadzoru nad ubojem zwierząt w rzeźniach o dużej i średniej zdolności produkcyjnej, pełnoetatowymi pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej. Z ww. danych wynikało, że środki finansowe pochodzące z opłat pobieranych od przedsiębiorstw prowadzących powyższą działalność, nie pokryłyby kosztów utworzenia i utrzymania dodatkowych etatów w Inspekcji, a możliwości wzmocnienia finansowego i kadrowego Inspekcji Weterynaryjnej nie obejmują zatrudnienia dodatkowych pracowników w wymaganej liczbie.

Niemniej jednak należy podkreślić, że w 2008 r. została przygotowana i przekazana podległym organom Inspekcji Weterynaryjnej do stosowania instrukcja Głównego Lekarza Weterynarii Nr GIWhig-500-4/08 z dnia 1 kwietnia 2008 r. w sprawie metodologii urzędowych kontroli, w której podkreślono, że:
1) powiatowy lekarz weterynarii jest w pełni odpowiedzialny za prawidłowe wykonywanie czynności urzędowych przez osoby wyznaczone, które pełnią funkcję urzędowych lekarzy weterynarii lub wykonują czynności pomocnicze,
2) powiatowy lekarz weterynarii powinien z odpowiednią częstotliwością sprawdzać prawidłowość wykonywania powierzonych zadań przez osoby wyznaczone min. poprzez kontrolę prawidłowości wykonania i dokumentowania czynności urzędowych,
3) powiatowy lekarz weterynarii jest zobowiązany do przekazywania osobom wyznaczonym wszelkich informacji potrzebnych do wykonywania czynności urzędowych w imieniu Inspekcji Weterynaryjnej (np. nowe przepisy prawne, procedury, instrukcje, wytyczne, druki),
4) osoby wyznaczone zobowiązane są do niezwłocznego informowania powiatowego lekarza weterynarii o uchybieniach stwierdzonych w kontrolowanym podmiocie,
5) powiatowy lekarz weterynarii powinien organizować spotkania z osobami wyznaczonymi w celu omówienia uchybień występujących w nadzorowanych podmiotach lub wynikających z kontroli wykonywania zadań przez osoby wyznaczone,
6) powiatowy lekarz weterynarii podczas wyznaczania zobowiązany jest kierować się wymogami odnośnie kwalifikacji, określonymi w rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie zakresu czynności wykonywanych przez osoby nie będące pracownikami Inspekcji Weterynaryjnej oraz kwalifikacji tych osób (Dz. U. z 2004 r. Nr 89, poz. 860) oraz brać pod uwagę dotychczasowe wykonywanie powierzonych obowiązków.

Dodatkowo, mając na uwadze pojawiające się w ostatnim czasie doniesienia w mediach w sprawie incydentów w branży mięsnej, Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz podległe mu jednostki wzmocniły działania mające na celu eliminowanie niepożądanych zjawisk w tym zakresie.

Zgodnie z postulatami programu „Zero tolerancji”, w dniu 5 kwietnia 2013 r. Główny Lekarz Weterynarii  zapowiedział m.in.:
1) ścisłe przestrzeganie prawa oraz reguł przez każdego urzędowego lekarza weterynarii. Każdy przejaw niedopełnienia obowiązku, będzie przedmiotem postępowania dyscyplinarnego z nałożeniem kar przewidzianych dla służby cywilnej, łącznie z wydaleniem ze służby, a w przypadku lekarzy weterynarii prywatnie praktykujących odbierane będzie wyznaczenie oraz kierowane wnioski do policji o ściganie oraz
2) rotacyjne wyznaczanie do kontroli lekarzy weterynarii w poszczególnych przedsiębiorstwach – „nowe spojrzenie” w celu wyeliminowania rutyny w działaniach.

Natomiast, w związku z podniesionym w piśmie Prezesa KRIR problemem braku implementacji przepisów rozporządzenia Rady (WE) 1099/2009 z dnia 24 września 2009 r. w sprawie ochrony zwierząt podczas ich uśmiercania (Dz. U. UE L 303 z 18.11.2009, str. 1) dotyczących tzw. uboju z konieczności, resort rolnictwa zaznaczył, iż rozporządzenia Unii Europejskiej w zakresie przepisów technicznych są stosowane wprost i nie wymagają implementacji. W przedmiotowym rozporządzeniu nie zdefiniowano pojęcia „ubój z konieczności”. Natomiast w rozdziale IV tego rozporządzenia „Zmniejszanie Liczebności i Uśmiercanie z Konieczności” w art. 19 postanawia się, że „W przypadku uśmiercania z konieczności posiadacz danych zwierząt podejmuje wszelkie konieczne działania, aby jak najszybciej uśmiercić zwierzę”. Należy podkreślić, że zgodnie z definicją określoną w art. 2 lit d) „uśmiercanie zwierząt” dotyczy zwierząt rannych lub chorych, jeżeli choroba lub zranienie wiążą się z silnym bólem lub cierpieniem, które są niemożliwe do złagodzenia w żaden inny sposób. Ponadto zgodnie z art. 1 ust. 2 rozdziału I rozporządzenia Rady (WE) 1099/2009 w przypadku uśmiercania z konieczności poza rzeźnią lub w sytuacjach, w których zastosowanie się do przepisów rozdziału II, III, i IV rozporządzenia spowodowałyby natychmiastowe i poważne zagrożenie dla zdrowia i bezpieczeństwa ludzi stosuje się jedynie przepisy art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 19 tego rozporządzenia.

Źródło: www.krir.gov.pl